Priča počinje još davno za vreme pećinskog doba kada su lovi oslikavali na zidovima svoje doživljaje, pa se to crtanje razvijalo i u Starom Rimu, a najveću popularnost stekli 70-tih u Njujorku i Los Anđelesu kada su ih u najvećem broju slučaja povezivali sa hip hop kulturom i crtanjem sprejevima, ne samo po zidovima, nego i po vozovima.
Na prostorima EX-YU se smatra da je prva upotreba grafita bila jedan vid partizanskog otpora sa antifašističkim natpisima za vreme II svetskog rata, a onda, skoro 40 godina kasnije su zidovi svih naših gradova i sela bili ispisani pankerskim simbolima i imenima bendova.
Da bismo dobro razumeli svet grafita i grafitera moramo prvo da se upoznamo sa terminologijom koja se kroz vreme uopšte nije menjala.
Danas to sve izgleda potpuno drugačije, potpuno je postalo prihvatljivo i većina ljudi, zaista, to smatra umetnošću koja u sebi nosi neku dozu bunta. Zidovi ulica postaju otvorene galerije, umetnost postaje dostupne svima, jer više nije rezervisana samo za buržoaziju i elitu. Od grafita je sve počelo, ali je vremenom preraslo u sve ono što se danas zove postgrafitna umetnost u šta spadaju street art i murali kao najpoznatiji i najčešći umetnički izrazi danas.
